Ik woe in lytse Marseillaise,
om mins en mienskip no oerein,
mar koe de wurden amper lêze
yn wazen ús temjitte slein.
En noch sil ik yn tûzen bochten
om kûgels en skerpsliperij
te liif mei dy grize meldij:
de frijheid fan geast hjir befochten.
Dy’t fan de wierheid alles witte,
se lizze dij koelbloedich plat,
kalkoenrop âljend troch de strjitten,
sa fol de hals fan eigen god.
Mar hoe nimst dôve lju geweken
dy’t meane mei blaffer en swurd;
se hawwe de gek mei dyn wurd,
feroarje fraach- yn útropteken.
Ik woe in lytse Marseillaise
doe’t ik weromkaam fan in plein,
om net alhiel ûntdien te wêzen,
noch wittend fan in âld refrein –
om bliuwend foar ’t ferstân te krijen:
hoe’t nearzich tsjuster ús ek socht,
wij hâlde ’t mei de stêd fan ljocht
en neat bringt de tongen ta swijen!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten