As jûns de sinne yn ’t westen sinkt,
Wylst se ôfskied nimt fan d’ ierde;
As ’t blomke treurich ’t haadke bûcht
Dêr’t it krekt noch fleurich tierde;
De kym in grutte fjoersee is,
Mei poarp’ren en gouden weagen,
En ferven, as, in wûnderpracht,
Gjin eagen skiener seagen;
Dan dûkt, yn ’t east, de skym’ring op.
Des deiljochts deaferkunder,
Spriedt se oan it swurk har mantel út,
En dekt de wrâld der ûnder.
En griis en grizer wurdt de loft,
By ’t dôvjen fan har lúster;
En flau en flauwer wurdt it skaad,
En raant ynien mei ’t tsjuster.
It tankliet fan ’t hielal ferstomt;
Gjin skepsel lit him hearre;
Gjin lûd ferheft de namme Gods,
Of ’t sjongt Him priis en eare.
Mar ’t each omheech, dêr’t ’t Albestjoer
De wrâlden hâldt yn wêzen,
Dêr jout de stille nacht har lof
Yn fleurich skrift te lêzen.
Dêr stroait se, mei ûnsichtb’re hân,
In see fan fonken hinne,
En jout der gloed en tint’ling oan,
Of ’t diamanten binne.
Har glâns, sa sêft as ’t mylde ljocht,
Fan freonlike Eng’len-eagen,
Strielt streamen út fan hearlikheid,
Ter eare Gods, des hegen.
O stjerren, taal, dêr yn de nacht,
Sûnt de earste sliep der sinne
Har lofspraak skriuwt oan ’t firmament,
Troch tûz’nen ieuwen hinne, –
De skepping bringt Aldfader tank,
Mei miljoenen tongen.
Mar skiener, as op jimme toan,
Waard nea gjin liet Him songen.
It tsjûg’t, mei wûnd’re gloed en krêft,
Yn wurden, stom mar hearlik,
Fan dingen, dy’t gjin minske wit,
Uneinich, ûnferklearlik;
Fan machten, yn noch grutter macht
En heech bewâld besletten;
Fan wiisdom, sa’t gjin wiisdom sprekt
Yn minskelike wetten.
En driicht it libben; bringt it leed
En wûnen oan en smerte,
Dan jout dat liet wer moed en treast
Yn ’t eangstich minskeherte.
In wink dan op dat ivich fjild
Fol grutske pracht en lúster,
En ’t libben is wer skien en goed,
De takomst minder tsjuster.
Do fredich ryk fan strieljend ljocht,
Hoe sjochst sa myld omlegens?
Hoe lûkst dat each sa machtich oan,
En fierst de geast omhegens?
Wat is ’t, dat jin mei sêft geweld
Unttsjocht oan ’t ierdske wêzen,
Om yn dyn heil’ge wûnderspraak,
Mei fjurrich each te lêzen?
Is d’ ierde him te lyts, – te leech?
En is ’t yn heger kringen,
Dat hy ferklearing sykje moat
Fan noch ferhoalen dingen?
Of jeit ûnsinn’ge witnissucht
Wer yn ferbeane sfearen,
Dêr’t sels der englen grut ferstân
Noch nedich hat te learen?
Rûn soms, yn tsjuster foarbestean,
Oer d’ iene of oare sinne
Syn paad, want driuwt de langstme net oan,
Nei d’ âlde wenpleats hinne?
Stie iens as bern syn widze dêr?
Mocht hy dêr freonskip fine?
Liet âlderweelde der yn syn siel
Har himelstrielen skine?
Giet mûlk syn wei troch ’t deaderyk
Nei ’n better wrâld dêr boppe?
En binne ’t syn deaden, dy’t him dêr
Mei geastesstimmen roppe?
Wie ’t dat, wat, by in frjemde gloed
Sa faak him heger fierde
En weitreau út syn leger went,
Fier, fier fan stof en ierde?...
Tebek, do geast? Do kringst omdôch
Yn ’t riedselwurk des Hegen;
’t Ferline seit, de takomst jout
Gjin antwurd op dyn freegjen.
Al mjitst de stjerrefjilden út,
En kenst en neamst by namme
Har sinnen, – fierder bringst it net;
Dêr wurdt dyn macht beskamme.
Wol fielst noch moed en krêft genôch,
Om heger op te klimmen;
Wol spriedst de brede wjukken út,
Om wider flecht te nimmen;
Mar ’t stof ferlamm’t dyn stoere flecht,
En twingt, mei iz’ren bannen,
Dy yn dyn einichheid terêch
Op ierde, yn ierdske bannen.
Dêr is dyn pleats, en ’t fjild is rom,
Om witnis op te garjen;
Trochskôgje ’t frij, – by eltse trêd
Is mear noch te ferklearjen.
’t Hielal ferberget dyn begryp
Gjin ink’le fan syn wetten;
Mar tusken ’t hjir en ’t dêr bliuwt noch
’t Geheim ferbûn dy sletten.
Ast ienris frij, fan stjerlikheid
Noch macht fan ’t stof wjerhâlden,
De molkwei lâns, oer stjerren rinst,
Yn ’t ivich ryk der wrâlden,
Dan, as – yn al syn einleasheid
Ien ink’le, grutte krite –
’t Hielal gjin grins mear foar dy hat,
Silst mear, silst alles witte.
(Ut: Swanneblommen, 1855)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten